ମହାକାଳପଡା,୩୦ା୯(ଡି.ଏନ.ଏ.):ଭାରତ ୧୯୪୭ରେ ସ୍ବାଧୀନତା ଲାଭ କରିଥିଲା। ଏହି ସମୟରେ ପୂର୍ବ ପାକିସ୍ତାନ ଏବେକାର ବାଂଲାେ ଦଶରେ ଗୃହଯୁଦ୍ଧରେ ସଂଖ୍ୟାଧିକ ମହିଳାପୁରୁଷ ନିର୍ଯାତିତ ହୋଇଥିଲେ। ସେମାନେ ଭାରତକୁ ପଳାଇ ଆସିବାରୁ ସରକାର ଶରଣାର୍ଥୀ ଭାବେ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇଥିଲେ। ୧୯୫୦/୫୧ ପରେ ଅନେକ ଶରଣାର୍ଥୀଙ୍କୁ ଭାରତ ସରକାର ଓଡ଼ିଶାର କଟକ-ଚୌଦ୍ୱାର ଚାରବାଟିଆ କ୍ୟାମ୍ପରେ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳରେ ଥଇଥାନ କରିଥିଲେ। ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ବହୁ ଶରଣାର୍ଥୀଙ୍କୁ ଅବିଭକ୍ତ କଟକ ଜିଲା ବର୍ତ୍ତମାନର କେନ୍ଦ୍ରାପଡ଼ା ଜିଲା ମହାକାଳପଡ଼ା ବ୍ଲକ ଉପକୂଳ ଅଞ୍ଚଳ ଜମ୍ବୁ, ଖରିନାସୀ, ରାମନଗର ଅଞ୍ଚଳରେ ଥଇଥାନ କରାଯାଇଥିଲା। ଥଇଥାନ କରାଯାଇଥିବା ଶରଣାର୍ଥୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଅଦ୍ୟାବଧି ଶତାୟୁ ଅନିଲ କର୍ମକାର ୧୦୩ ବର୍ଷ ଅନ୍ୟତମ। ଶତାୟୁ ହେଲେ ମଧ୍ୟ ଅନିଲ ଏବେବି ଶତ ସିଂହର ବଳ ଦେଖାଇ ଲୁହାରେ ବିଭିନ୍ନ ସାମଗ୍ରୀ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛନ୍ତି। ତାଙ୍କ କହିବା କଥା, ବାଂଲାଦେଶର ଫରିଦପୁର ଜିଲା ଘାଗୁର ଥାନା ଅଧୀନ ହିରନ୍ ଗ୍ରାମରେ ୧୯୧୯ରେ ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରିଥିଲେ। ୧୫ ବର୍ଷରେ ନିଜ ବଂଶର କୌଳିକ ବୃତ୍ତି (ବିଶ୍ୱକର୍ମା)ରେ ସୁନାରୁପା କାମ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ। ଦିନେ ରାତିରେ ଅନିଲ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଲେ ଲୁହା ଓ ସୁନାଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ବିବାଦ ଲାଗିଲା। ଶେଷରେ ଲୁହା ବଡ଼ ବୋଲି ଜଣାପଡ଼ିଲା। ସେହିଦିନଠାରୁ ଲୁହା କାମରେ ମନ ବଳାଇଛନ୍ତି। ପ୍ରତିଦିନ ଲୁହାକୁ ନିଅଁାରେ ଆଉଟି ବିଭିନ୍ନ ବିଭିନ୍ନ ଘରକରଣା ଓ ଅନ୍ୟ ସାମଗ୍ରୀକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରୁଛନ୍ତି।
ଅନିଲ ୧୯୫୩/୫୪ରେ କଟକ ମହାନଦୀ ଜଳପଥରେ ଚଉମୁହାଣି ଦେଇ ଲଞ୍ଚ ଯୋଗେ ଘଞ୍ଚ ଜଙ୍ଗଲ ଓ ନଦୀ ନାଳ ଘେରା ଅଞ୍ଚଳ ମହାକାଳପଡ଼ାର ରାମନଗରଠାରେ ପ୍ରଥମେ ପହଞ୍ଚତ୍ ଛୋଟ କୁଡିଆ ନିର୍ମାଣ କରି ଆଶ୍ରୟ ନେଇଥିଲେ। ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ନିକଟ ଜଙ୍ଗଲରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିବା ରାମନଗର ବଜାରକୁ ସଫା କରିବା ପରେ ଛୋଟ ଚାଳିଆ ଛପର ତିଆରି କରି କମାର ଶାଳ କାମ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ। ଅନିଲ ଲୁହାରେ ଘରକରଣା ସାମଗ୍ରୀ ତିଆରି କରି ବିକ୍ରି କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ। ଯେଉଁ ଦୁଇ ପଇସା ରୋଜଗାର ହେଲା ସେଥିରୁ ପରିବାର ପ୍ରତିପୋଷଣ କରୁଛନ୍ତି। ଅନିଲ ରାମନଗରଠାରେ ବିବାହ କରି ୯ ଝିଅ ଓ ଦୁଇପୁଅ କାମରେ ସହାୟତା କରୁଥିଲେ। ଝିଅମାନେ ବିବାହ ପରେ ପୁଅମାନେ ଶାଳ କାର୍ଯ୍ୟରେ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି। ଅନିଲଙ୍କ କହିବା କଥା ମୋତେ ଶହେରୁ ଅଧିକ ବର୍ଷ ହୋଇଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଲୁହା କାମ କରିବା ପରେ କେବେ ବିଶ୍ରାମ ନେଇନାହିଁ। ଅଦ୍ୟାବଧି ଅନିଲ ସକାଳୁ କମାର ଶାଳକୁ ଆସି ସା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଖରା, ଝଡ଼, ବର୍ଷାରେ ଲୁହା ସାମଗ୍ରୀ ପ୍ରସ୍ତୁତ କରିଥାନ୍ତି। ଦୈନିକ ଶତାୟୁ ଅନିଲ ଏକ ଲିଟର କ୍ଷୀର ପିଇବା ସହ ଚୂନା ମାଛ ଖାଇଥାନ୍ତି। ତାହା ସାଙ୍ଗକୁ ବିଭିନ୍ନ ଶାଗ ଓ ପନିପରିବା ଖାଇବାକୁ ପସନ୍ଦ କରିଥାନ୍ତି ବୋଲି କୁହନ୍ତି। ଜୀବନ ଥିବା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କୌଳିକ ବୃତ୍ତି କାମ ଚାଲିବ ବୋଲି ସେ କହିଛନ୍ତି। ଅନିଲଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ପୁଷ୍ପଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଯାଇଛି। ହେଲେ ସେ ସରକାରୀ ସହାୟତା ରାଶନ କାର୍ଡରୁ ବଞ୍ଚତ୍ତ। ମନରେ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଲାଗୁଛି ଶତାୟୁ ପରେ ବି ରାଶନ ଚାଉଳ ଗଣ୍ଡେ ମିଳୁନାହିଁ। ପ୍ରଶାସନ ଏଥିପ୍ରତି ଦୃଷ୍ଟି ଦେବାକୁ ସେ ଦାବି କରିଛନ୍ତି।
