କଟକ ଜିଲ୍ଲାର ସାଲେପୁର ନିକଟବର୍ତ୍ତୀ ସେରପୁର ନାମକ ଏକ ଛୋଟିଆ ଗ୍ରାମରେ ମୋର ଜନ୍ମ। ଏପଟେ ଚିତ୍ରୋତ୍ପଳା ଏବଂ ସେପଟେ ଲୁଣା ନଦୀର ମଝିରେ ଆମ ଗାଁ । ପିଲାଦିନୁ ଚିତ୍ରୋତ୍ପଳା ନଦୀ ସହ ଖୁବ ନିବିଡ଼ ସମ୍ପର୍କ। ଆମର ଯୌଥ ପରିବାର। ବଡବାପା, ବାପା, ବଡ଼ଦାଦା, ସାନଦାଦାଙ୍କର ସମସ୍ତ ଭାଇ ଭଉଣୀ ମିଶି ଅଠର ଜଣ । ଏଗାର ଭଉଣୀ, ୭ ଭାଇ । ମୋ ବାପା ମାଆଙ୍କର ମୁଁ ଦ୍ୱିତୀୟ କିନ୍ତୁ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ କନ୍ୟା। ସ୍କୁଲରେ ତୃତୀୟ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢ଼ୁଥିଲା ବେଳେ ମୋ ଭିତରେ ଥିବା ଭଲ ଗୁଣ ସବୁ ଦେଖି ଶରତ ସାର୍ ମୋ ନାଁ ଅମିତାରୁ ଅମ୍ବିକା କରିଦେଲେ। ପିଲାଦିନୁ ମୋ ଭିତରେ ନୂଆ କିଛି ଶିଖିବାର ଇଛା ଥିଲା। ବାହାହେବା ପରେ ଆମେ ରହୁଥିବା ଘରଠାରୁ କିଛି ଦୂରରେ ଗୋଟିଏ ବୁଟିକ୍ଟିଏ ଥାଏ । ମୁଁ ସେଇବାଟେ ଗଲାବେଳେ ଦିନେ ଭିତରକୁ ପଶିଗଲି ଦେଖିଲି ଅନେକ ମହିଳା ଏବଂ ଝିଅ ଷ୍ଟିଚିଂ ଶିଖୁଛନ୍ତି। ମୋର ଭାରି ଇଛା ହେଲା ଏସବୁ ଶିଖିବାକୁ। ତା’ପରଦିନ ଆସି ଟ୍ରେନିଂ ସ୍କୁଲରେ ଆଡ଼ମିସନ ନେଲି। କୋର୍ସ ସରିବା ପରେ ଖୁସିରେ ପ୍ଲେନ ଶାଢୀ, ବେଡ଼ସିଟ୍ ଏବଂ ଡ୍ରେସ ଉପରେ ସୁନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ଡିଜାଇନ କାମ କରିବା ଆରମ୍ଭ କଲି। ଯିଏ ବି ଘରକୁ ଆସନ୍ତି ଦେଖି ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି । ଆମ ପଡିଶା ଘରେ ଜଣେ ନବବିବାହିତ ବଙ୍ଗାଳି ସ୍ବାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଆସି ଭଡାରେ ରହିଥାନ୍ତି । ଦିନେ ତାଙ୍କ ସ୍ବାମୀ ଅଫିସ ଗଲାପରେ ସେ ଆମ ଘରକୁ ବୁଲି ଆସିଥିଲେ । ମୋ ନିଜ ପାଇଁ ମୁଁ ଦୁଇଟା ଅଲଗା ଅଲଗା ରଙ୍ଗର ପଶାପଲି ପ୍ୟାଚ ୱାର୍କ ଶାଢୀ ତିଆରି କରି ଟେବୁଲ ଉପରେ ରଖିଥାଏ । ସେ ଭଦ୍ର ମହିଳା ଶାଢୀ ଦୁଇଟିକୁ ଦେଖି ଖୁବ ଖୁସି ହେଲେ ଏବଂ ସେଥିରୁ ଗୋଟିଏ ହାଲକା ପିଙ୍କ କଲର ଶାଢୀ ଧରି କହିଲେ ମୁଁ ଶାଢୀଟି କିଣି ନେବି। କେତେ ଦାମ? ମୁଁ ହସି ଦେଲି ଏବଂ କହିଲି, ନାଇଁ ନାଇଁ ବିକ୍ରି ପାଇଁ ମୁଁ କରିନି। ନିଜ ପାଇଁ କରିଛି । କହିଲେ ନାଇଁ ଦିଦି ମୋତେ ଏ ଶାଢୀ ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଛି ମୁଁ କିଣି ନେବି । ମୁଁ କହିଲି ଠିକ୍ ଅଛି ପଇସା ଦରକାର ନାହିଁ ଯଦି ତୁମକୁ ଭଲ ଲାଗୁଛି ତେବେ ନିଅ ପିନ୍ଧିବ । ସେ କହିଲେ ଆପଣ ଏତେ ପରିଶ୍ରମ କରି ତିଆରି କରିଛନ୍ତି ମୁଁ ସେମିତିରେ ନେବିନି ମୋତେ ଖରାପ ଲାଗିବ ଏହା କହି ଶାଢୀଟିକୁ ନେଇ ଘରକୁ ଗଲେ।
ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗୋଟିଏ ପାଞ୍ଚ ଶହ ଟଙ୍କିଆ ନୋଟ ଜବରଦସ୍ତ କରି ମୋ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଲେ । ମୋର ପଇସା ନେବାର ଅନିଚ୍ଛା ସତ୍ତ୍ୱେ ବି ମନରେ କେମିତି ଏକ ପୁଲକ ଖେଳି ଗଲା। ଟଙ୍କାଟିକୁ ମୁଣ୍ଡରେ ମାରି ଠାକୁରଙ୍କୁ ସମର୍ପି ଦେଇଥିଲି । ତା’ପରେ ଅନେକ ଅର୍ଡର ଆସିଛି ବିକ୍ରି ମଧ୍ୟ ହୋଇଛି । ଏହାପରେ ସ୍ବାମୀଙ୍କର କଟକ ଟ୍ରାନ୍ସଫର ହେବାରୁ ମୁଁ ଗୋଟିଏ ଇଂଲିଶ ମିଡ଼ଇମ ସ୍କୁଲରେ କିଛିଦିନ ପାଇଁ ଶିକ୍ଷକତା କଲି । ପରେ ଆହୁରି ଚାକିରି କରିବାର ସୁଯୋଗ ଆସିଥିଲେ ବି ମୁଁ ଅଗ୍ରାହ୍ୟ କରିଛି । ଏବେ ମୋର ଏକ ପ୍ରକାଶନ ସଂସ୍ଥା ରହିଥିବାବେଳେ ଏକ ପତ୍ରିକାର ସମ୍ପାଦନା ଦାୟିତ୍ୱ ବି ତୁଲାଉଛି। ଯାହାକି ମତେ ସ୍ବାବଲମ୍ବୀ କରିଛି। ରୋଜଗାର କରୁଛି। କିନ୍ତୁ ହାତକୁ ସେ ଟଙ୍କା ଆସୁନାହିଁ । ସିଧା ଯାଉଛି ବ୍ୟାଙ୍କ ଆକାଉଣ୍ଟକୁ । ତେଣୁ ସେଦିନର ୫୦୦ଟଙ୍କା ରୋଜଗାରର ଖୁସି ମୁଁ କାହିଁ ଆଉ କେବେ ବି ଅନୁଭବ କରିନାହିଁ।
