ନୂଆଦିଲ୍ଲୀ,୨୩।୨ : ଜିଲାପିକୁ ଭାରତର ପ୍ରାୟ ସବୁ ସ୍ଥାନରେ ଲୋକେ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି। ଦେଖିବାକୁ ଗୋଲାକାର, ଖାଇବାକୁ ସୁସ୍ବାଦୁ, ନାଲି ଏବଂ କମଳା ରଙ୍ଗର ଜିଲାପି। ପିଲାଠାରୁ ବୟସ୍କଙ୍କ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସମସ୍ତେ ଏହାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି। ଦେଶର ବିଭିନ୍ନ ରାଜ୍ୟରେ, ବଡ଼ ଏବଂ ଛୋଟ ଆକାରର ଜିଲାପି ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ। କମ ମୂଲ୍ୟ ଯୋଗୁ ଲୋକମାନେ ଏହାକୁ ଅଧିକ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି।
ମଧ୍ୟପ୍ରଦେଶର ଇନ୍ଦୋରରେ ୩୦୦ ଗ୍ରାମର ବଡ଼ ବଡ଼ ଜିଲାପି ମିଳେ। ଏହି ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଜିଲାପିରେ ପନିର୍ ମଧ୍ୟ ମିଶା ଯାଇଥାଏ।
ଏହା ତୁର୍କୀ ଆକ୍ରମଣକାରୀଙ୍କ ସହ ଭାରତରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲେ। ଭାରତରେ ଏହାର ଇତିହାସ ପ୍ରାୟ ୫୦୦ବର୍ଷ ପୁରୁଣା । ସମୟ ସହିତ, ଏହାର ନାମ, ପ୍ରସ୍ତୁତି ପ୍ରଣାଳୀ ଏବଂ ସ୍ବାଦ ସ୍ଥାନୀୟତା ଅନୁଯାୟୀ ବଦଳିବାରେ ଲାଗିଲା।
ହବସନ-ଜବସନ ଅନୁଯାୟୀ, ଜିଲାପିି ଶବ୍ଦ ଆରବୀୟ ଶବ୍ଦ ‘ଜାଲାବିୟା’ ବା ପାର୍ସୀ ଶବ୍ଦ ‘ଜାଲିବିୟା’ ରୁ ଆସିଛି। ’ଜାଲାବିୟା’ ନାମକ ଏକ ମିଠା ବିଷୟରେ ମଧ୍ୟଯୁଗୀୟ ପୁସ୍ତକ ‘କିତାବ-ଅଲ-ତାବିକ’ରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି।
ଯାହା ପଶ୍ଚିମ ଏସିଆରୁ ଉତ୍ପନ୍ନ ଏକ ଶବ୍ଦ।
ଭାରତ ବ୍ୟତୀତ ଜିଲାପି ଇରାନରେ ମଧ୍ୟ ଉପଲବ୍ଧ। ଏଠାରେ ଏହାକୁ ଜୁଲାବିୟା ବା ଜୁଲୁବିୟା କୁହାଯାଏ। ଆରବୀ ରନ୍ଧନ ପୁସ୍ତକଗୁଡ଼ିକରେ ‘ଜୁଲୁବିୟା’ ତିଆରି କରିବାର ପ୍ରଣାଳୀ ଉଲ୍ଲେଖ ଅଛି। ଏଥି ସହିତ, ୧୭ ଶତାବ୍ଦୀରେ ‘ଭୋଜାନକୁଟୁହଲା’ ନାମକ ଏକ ପୁସ୍ତକ ଏବଂ ସଂସ୍କୃତ ପୁସ୍ତକ ’ଗୁଣ୍ୟଗୁଣବୋଧିନୀ’ରେ ମଧ୍ୟ ଜିଲାପି ବିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରାଯାଇଛି।
ଭାରତ ବ୍ୟତୀତ ଜିଲାପି ଅନ୍ୟ ଅନେକ ଦେଶରେ ମଧ୍ୟ ଖିଆଯାଏ। ଲେବାନନରେ, ‘ଜେଲାବିୟା’ ଏକ ଲମ୍ବା ଆକୃତିର ପେଷ୍ଟ୍ରି ପରି ହୋଇଥାଏ। ଇରାନରେ ଏହା ଜୁଲୁବିୟା, ଟ୍ୟୁନିସିଆର ଜାଲାବିୟା ଏବଂ ଆରବରେ ଜାଲାବିୟା ଭାବରେ ଜଣାଶୁଣା। ଆଫଗାନିସ୍ତାନରେ ଜିଲାପିକୁ ମାଛ ସହିତ ଲୋକେ ଆନନ୍ଦରେ ଖାଆନ୍ତି। ଏହା ଶ୍ରୀଲଙ୍କାରେ ମଧ୍ୟ ଖିଆଯାଏ, ଯାହାକୁ ଏଠାରେ ‘ପାନି ଭାଲାଲୁ’ ମିଠା କୁହାଯାଏ। ନେପାଳର “ଜେରୀ” ମିଠା ଜାଲେବିର ଅନ୍ୟ ଏକ ରୂପ ।