ନୂଆଦିଲ୍ଲୀ,୧୯।୬: ଭାରତୀୟ ଭାଷାଗୁଡ଼ିକ ଦେଶର ଆତ୍ମା ଏବଂ ସାଂସ୍କୃତିକ ପରିଚୟର ପ୍ରତୀକ ଏବଂ ଏବେ ଆମର ଭାଷାଗତ ଐତିହ୍ୟକୁ ପୁନଃ ଗ୍ରହଣ କରିବା ଏବଂ ବିଶ୍ୱ ସମ୍ମୁଖରେ ଗର୍ବର ସହିତ ଆଗକୁ ବଢ଼ିବାର ସମୟ ଆସିଛି ବୋଲି ସ୍ବରାଷ୍ଟ୍ର ମନ୍ତ୍ରୀ ଅମିତ ଶାହା କହିଛନ୍ତି।
ପୂର୍ବତନ ଆଇଏଏସ ଅଧିକାରୀ ଆଶୁତୋଷ ଅଗ୍ନିହୋତ୍ରୀଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଲିଖିତ ପୁସ୍ତକ ‘ମୈଁ ବୁନ୍ଦ ସ୍ବୟଂ, ଖୁଦ ସାଗର ହୂଁ’ ଉନ୍ମୋଚନ କରି ଅମିତ ଶାହା କହିଛନ୍ତି, ଭାରତରେ ଖୁବଶୀଘ୍ର ଏପରି ଏକ ସମାଜ ସୃଷ୍ଟି ହେବ। ଏଥିରେ ଇଂରାଜୀ ଭାଷାଭାଷୀମାନେ ନିଜକୁ ଲଜ୍ଜିତ ଅନୁଭବ କରିବା ଆରମ୍ଭ କରିବେ। ଯେଉଁମାନେ ଭାବନ୍ତି ଯେ, ପରିବର୍ତ୍ତନ ଘଟିପାରିବ ନାହିଁ, ସେମାନେ ଭୁଲି ଯାଉଛନ୍ତି ଯେ ପରିବର୍ତ୍ତନ କେବଳ ଦୃଢ଼ ଲୋକଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଅଣାଯାଇପାରିବ। ଆମର ଭାଷାଗୁଡ଼ିକ ଆମ ସଂସ୍କୃତିର ମଣି, ଏବଂ ସେମାନଙ୍କ ବିନା ଆମେ ଭାରତୀୟ ରହିପାରିବୁ ନାହିଁ।
ଶାହା କହିଛନ୍ତି, ଭାରତ, ଏହାର ଇତିହାସ, ଏହାର ସଂସ୍କୃତି ଏବଂ ଧର୍ମକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ ବିଦେଶୀ ଭାଷା କେବେ ବି ଯଥେଷ୍ଟ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ। ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଦେଶୀ ଭାଷା ମାଧ୍ୟମରେ ଭାରତକୁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ବୁଝିହେବ ନାହିଁ। ମୁଁ ଜାଣେ ଏହି ସଂଘର୍ଷ ସହଜ ନୁହେଁ, କିନ୍ତୁ ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ୱାସୀ ଯେ ଭାରତୀୟ ସମାଜ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏହି ଯୁଦ୍ଧରେ ବିଜୟୀ ହେବ। ଆମେ ଆତ୍ମସମ୍ମାନର ସହିତ ନିଜ ଭାଷାରେ ଦେଶକୁ ପରିଚାଳନା କରିବୁ ଏବଂ ବିଶ୍ୱକୁ ମଧ୍ୟ ନେତୃତ୍ୱ ଦେବୁ।
ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ନରେନ୍ଦ୍ର ମୋଦିଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଉପସ୍ଥାପିତ ‘ପଞ୍ଚ ପ୍ରାଣ’ (ପାଞ୍ଚଟି ସଂକଳ୍ପ) ବିଷୟରେ ଉଲ୍ଲେଖ କରି ଅମିତ ଶାହା କହିଛନ୍ତି, ଆଜି ଏହା ୧୩୦ କୋଟି ଭାରତୀୟଙ୍କ ସଂକଳ୍ପ ପାଲଟିଛି। ଏକ ବିକଶିତ ଭାରତର ଲକ୍ଷ୍ୟ, ଦାସତ୍ୱର ପ୍ରତ୍ୟେକ ମାନସିକତାରୁ ମୁକ୍ତି, ଆମର ଗୌରବମୟ ଅତୀତରେ ଗର୍ବ, ଏକତା ଏବଂ ଅଖଣ୍ଡତା ପ୍ରତି ସମର୍ପଣ ଏବଂ ନାଗରିକମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କର୍ତ୍ତବ୍ୟବୋଧ – ଏହି ପାଞ୍ଚଟି ପ୍ରତିଜ୍ଞା ସହିତ, ଆମେ ୨୦୪୭ ସୁଦ୍ଧା ବିଶ୍ୱର ଶୀର୍ଷରେ ରହିବୁ। ଆମର ଭାଷା ଏଥିରେ ଗୁରୁତ୍ୱପୂର୍ଣ୍ଣ ଭୂମିକା ଗ୍ରହଣ କରିବ।
ପୁସ୍ତକର ଲେଖକ ଆଶୁତୋଷ ଅଗ୍ନିହୋତ୍ରୀଙ୍କ ଅଭିଜ୍ଞତା ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା କରି ଶାହା କହିଛନ୍ତି, ପ୍ରଶାସନିକ ଅଧିକାରୀଙ୍କ ତାଲିମ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆଣିବାର ଆବଶ୍ୟକତା ଅଛି। ଆଜି ମଧ୍ୟ ଆମର ପ୍ରଶାସନିକ ତାଲିମରେ ସହାନୁଭୂତିର କୌଣସି ସ୍ଥାନ ନାହିଁ, ହୁଏତ ଏହା ବ୍ରିଟିଶ ଯୁଗର ଚିନ୍ତାଧାରାର ପ୍ରଭାବ। ଯଦି ଜଣେ ପ୍ରଶାସକ ସହାନୁଭୂତି ବିନା ଶାସନ କରନ୍ତି, ତେବେ ସେ କେବେବି ଶାସନର ପ୍ରକୃତ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହାସଲ କରିପାରିବେ ନାହିଁ।
ଅମିତ ଶାହା ମଧ୍ୟ ସାହିତ୍ୟର ଭୂମିକା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱାରୋପ କରି କହିଥିଲେ, ଯେତେବେଳେ ଦେଶ ଅନ୍ଧକାରରେ ବୁଡ଼ି ରହିଥିଲା, ସେତେବେଳେ ସାହିତ୍ୟ ଆମର ଧର୍ମ, ସ୍ବାଧୀନତା ଏବଂ ସଂସ୍କୃତିର ଜ୍ୱାଳାକୁ ଜଳାଇ ରଖିଥିଲା। ସରକାର ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଉଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ କେହି ଆମର ସଂସ୍କୃତି ଏବଂ ସାହିତ୍ୟକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ, ସମାଜ ଏହାର ବିରୋଧ କରିଥିଲା। ସାହିତ୍ୟ ହେଉଛି ସମାଜର ଆତ୍ମା।